Lycosidae
Observatorium 1*6.
Het spinnetje – wat ik al een tijdje ‘mijn spinnetje’ noem, is dood.
Het was waarschijnlijk een wolfspin, behorende tot de familie Lycosidae. Ik dacht nog heel even: dan noem ik ‘m Lycos. Maar nee, dat is natuurlijk een volslagen belachelijk idee. Iets als een spin, of bijvoorbeeld een walrus, ga je toch geen naam geven? Een hond of een kat, dat gaat nog wel, maar een spin? En ik dan voor m’n observatorium zitten te turen en roepen “Lycos, Lycossie, waar ben je nu?” Dat gaat niet gebeuren. Ik ben wel gek, maar niet geschift.
Ik had hem al een paar dagen niet gezien en nu vond ik iets wat bij nadere bestudering niets anders kan zijn dan de overblijfselen van het arme dier. Het zit tussen allerlei spinnedraden gevangen. Ik hoop toch niet dat hij in zijn eigen draden verstrikt is geraakt, dat hij zijn eigen gevangenis heeft gesponnen.
Ik maak me een beetje zorgen of het klimaat in mijn observatorium wel goed is en dat hij niet is doodgegaan aan een onbedoeld giftige cocktail van gassen die zich tussen het glas ophopen. Hoe zit het ook alweer met zuurstof en vooral stikstof, of koolmono- of -dioxide enzo? Wat doet fotosynthese ook al weer en dag en nacht? Het is een beetje weggezakt, moet ik bekennen. Maar allerlei andere beestjes leven nog wel…
En bovendien, hij had het observatorium ook gewoon kunnen verlaten. Via een graslelie had hij zo naar boven kunnen lopen, zich aan een draadje laten zakken en een fijn droog plekje tussen mijn cv radiatoren kunnen zoeken. Onbezonnen ‘in to the wild’ gaan lijkt aantrekkelijk, maar kent zijn risico’s. Ik denk niet dat een spinnetje het woord risico kent…
