Observatorium
Ik heb wel eens een volkstuin gehad. 200 vierkante meter vruchtbare grond gevuld met 6 miljoen zaadjes die uit willen komen op de plek waar jij sla, boontjes, bietjes en weet ik veel wat allemaal wilt kweken. Ok, eigen gekweekte spinazie is ontegenzeggelijk de allerlekkerste spinazie die je ooit hebt gegeten, want je hebt elk plantje persoonlijk uit de grond gekeken, bewaterd en toegesproken voordat je je scherpe mes in de argeloos naar de zon reikende groene stengeltjes zette. Maar bij groente die wat langer nodig heeft proef je de rugpijn, de blaren op je handen na het schoffelen, de woede over de slakken en woelmuizen, en de dief die je pruimen heeft gestolen. En bovendien… wil je echt de duurste groente eten die er te krijgen is…. neem dan een volkstuin.
Nee, voor mij geen moestuintjes meer.
Maar toch…
Er is iets in me verandert. Ik hou er nog steeds van iets te zien groeien, maar ik hoef niet zo nodig meer met behulp van allerlei gevaarlijk ogend gereedschap een lap grond in bedwang te houden. Ik kan met minder. Veel minder. En ik laat het gewoon gebeuren. Ik voorzie in minimale, basale omstandigheden zoals wat grond, water en een jong plantje of een paar zaadjes, en verder kijk ik alleen maar. En natuurlijk maak ik foto’s, al dan niet met macro-objectief.
Op dit moment heb ik twee tuinen. Omdat ik er alleen maar naar kijk noem ik ze Observatorium1 en Observatorium2. Oppervlakte: ongeveer zeventig vierkante centimeter per stuk. Ze zitten in een oud thermopane raam wat aan de bovenkant open is gemaakt en ze staan op een aluminium profiel voor mijn raam, dat pal op het noorden is gesitueerd en dus nooit direct zonlicht krijgt.
Tot zolang ik daar zin in heb neem ik je mee in wat er gebeurt in mijn mini-universums. Ik begin met Observatorium1, dat al bijna een jaar oud is. Er staan graslelie’s (studentengras) en een stekje van m’n lidcactus in.
