Zo begon het:
Er zijn landen waar het nieuwe jaar begint op het moment dat de natuur het nieuwe jaar inzet: De lente. Iran is zo’n land. De feestelijkheden voor het nieuwe jaar, Nowruz (spreek uit noroez), duren daar wel veertien dagen en er zijn wat tradities die heel veel mensen in ere houden. Zo hebben veel mensen een Nowruztafel met allemaal dingen die met een s beginnen: Appel, goudvis, knoflook, munten en een groen gewas. In het farsi dus.
Dat groene gewas is een apart verhaal. In een ver verleden werd in een regio bepaald wat er het komend jaar op het land gezaaid en verbouwd ging worden. Er werden daartoe zaaiproeven gedaan. Wat het beste leek te ontkiemen werd het algemene gewas. Het groene gewas op de Nowruztafel is daar een overblijfsel van en symboliseert natuurlijk iets van vruchtbaarheid en hoop op een goed jaar.
Hierboven zie je linzen in een schaaltje op een dun laagje aarde. Leuk, maar ik wilde er al snel mijn eigen draai aan geven. Ik tikte bij de kringloopwinkel een prachtige glazen vaas van zo’n 70 cm hoog op de kop en gooide er mijn favoriete boon in: capucijners.
Al heel snel gaat er dan van alles gebeuren en dat is leuk om te observeren. Elke dag weer.
Een tijdje later zaaide ik bonen in een oud thermopane raam – dubbel glas – wat ik aan de bovenkant had open gemaakt. Ik bleef kijken, en vooral ook fotograferen en noemde zo’n raam een Observatorium. Op deze pagina kan je alles zien. Niet nu meteen…. ik zal de komende tijd het hele verhaal gaan plaatsen, maar dat kost een beetje tijd. Op mijn facebookpagina ( https://www.facebook.com/michielwijnbergh ) vind je de meest actuele foto’s.
Capucijners in glas
Capucijjners gezaaid op 23 maart 2018